Kaczki z pierścieniem mumii [recenzja]

Tom otwiera Złoto piratów – pierwsza historia o kaczorach, do której rysunki współtworzył Carl Barks, a zarazem najdłuższa w jego dorobku, liczy sobie bowiem ponad sześćdziesiąt stron. W tej opowieści Donald znajduje starą mapę i w towarzystwie siostrzeńców oraz pewnej papugi wyrusza na poszukiwanie pirackiego skarbu, a po płetwach depcze mu nie kto inny jak Czarny Piotruś. Z kolei w tytułowej opowieści Hyzio znika w tajemniczych okolicznościach, a Donald z dwoma pozostałymi siostrzeńcami musi odbyć podróż morską aż do Egiptu, aby go ratować. Inne komiksy opowiadają między innymi o kłopotach Kaczora z tresowaną małpą oraz z żarłocznymi krukami, jego wybitnych zdolnościach handlowych, najdłuższym (choć niezmierzonym) skoku narciarskim w historii, zwariowanych wyścigach konnych czy ciężkiej pracy ratownika. W tomie zobaczymy też pierwsze zatargi Donalda z sąsiadem Jonesem.

Tradycyjnie – już nikogo, myślę, nie dziwi – mamy przedstawienie amerykańskiego rysownika, Carla Barksa, ale tym razem jest to naprawdę dobra ciekawostka godna polecenia. Dowiedzieć się możemy, iż w roku 1935 rozpoczął pracę w studio animacji Disneya. Pracował jako jeden z szeregowych rysowników, aż sam Walt Disney osobiście przeniósł go do działu autorów. Jest to jeden z wielu dowodów na to, iż panowie się znali oraz szanowali. I właśnie o jego początkach powstały strony zatytułowane Pierwsze komiksy Barksa. Dodano nawet rysunek Myszki Miki. W 1943 roku Barks, jako niezależny twórca, narysował pierwszy komiks z Kaczorem Donaldem. Nie będzie to szok, jeśli dopiszę, iż szybko stał się najbardziej zapracowanym rysownikiem i scenarzystą w wydawnictwie Western Publishing oraz najbardziej cenionym rysownikiem komiksów Disneya. Nie miał sobie równych. Po prostu.

Pierwszy komiks, który otwiera część Pierścień mumii i inne historie z lat 1942-1943 to właśnie Złoto Piratów. Na początku mnie nie porwał, dopiero jakoś w połowie zaczęło robić się ciekawiej – jeśli chodzi o fabułę. Poznaliśmy kolejny talent, albo starania (jak kto woli), Donalda. Mianowicie, musiał zostać kucharzem, kelnerem… i w ogóle robił wszystko, bo kto jak nie on? Aczkolwiek nie był sam, gdyż jego wierni siostrzeńcy starali mu się pomóc. Najciekawsze w tym wszystkim jest to, że jest mało dymków z wypowiedziami. Więcej akcji, niż dialogów. Ponadto widać, a także – w pewnym sensie – czuć ten charakterystyczny styl komiksowy z początków lat czterdziestych.

Ewidentne początki Carla Barksa jednych mogą zachwycić, a drugich kaczych czytelników niekoniecznie. Ja mam troszkę mieszane odczucia, prawdopodobnie przez lekki chaos. Wydaję mi się, że autor na początku niezależnej przygody dość długo szukał siebie i swojego stylu. Aczkolwiek źle nie jest, ponieważ ma to swój urok. Tak jak na niektórych scenkach brakujący napis „life guard” na koszulce Kaczora w historyjce Dziewczyna dla ratownika. Natomiast makijaż wspomnianej Dziewczyny był zdecydowanie za mocny, lecz to już jest indywidualna kwestia gustu. Świetny jest komiks o tytule Po sąsiedzku, kiedy Donald poznaje swojego nowego sąsiada Jonesa. Jego wcześniejsza naiwność jest wręcz bezcenna, tak jak przekonanie o rzekomych dobrych układach. Cóż, entuzjazm został szybko ostudzony i to tak mocno, że aż musiał się z dziećmi wyprowadzić. Najgorsze w tym wszystkim jest to, iż Jones również musiał opuścić poprzednie miejsce zamieszkania…

Pierścień mumii i inne historie z lat 1942-1943 to dobra część Kaczogrodu, lecz – oczywiście, moim zdaniem – nienajlepsza. Ale każdy przecież jakoś musiał zacząć, także Carl Barks i dobrze, że doczekaliśmy się takiej lektury. Poznaliśmy wiele ciekawostek i staliśmy się świadkami tego, jak rodziła się legenda kultowego już rysownika najlepszych kaczych przygód.