Muzyka

Jonathan Davis obchodzi 50. urodziny

Przez

18 stycznia 2021

718

Jonathan Davis obchodzi dzisiaj (18 stycznia) urodziny. Happy birthday!

Początki kariery i dołączenie do Korn

Zanim dołączył do zespołu Korn (pierwotnie Creep), grał w SexArt (1989-1993). Na początku 1993 roku Head i Munky złożyli wizytę znajomym w Bakersfield. Wtedy też poszli na piwo do miejscowego baru. Już mieli wychodzić, gdy na scenę wkroczył SexArt. Gdy dwaj gitarzyści usłyszeli głos Jonathana, jak zahipnotyzowani wrócili na swoje miejsca i nie ruszali się z nich do końca występu. Po koncercie podeszli do Davisa, żeby namówić go, żeby był z nimi w zespole. Niecały miesiąc później Jonathan pojechał do Los Angeles na przesłuchanie. Pierwsze wrażenie, jakie wywarł na członkach Creep, nie było zbyt pozytywne – muzyków zdziwiły makijaż i spódniczka. Jednak, kiedy Jonathan zaprezentował się jako wokalista, niecodzienny wygląd przestał mieć znaczenie – Davis stał się częścią Korn.

Grupa wydała 13 płyt studyjnych, a najnowsza – The Nothing ukazała się jesienią 2019 roku.

Kariera solowa Davisa

W 2018 roku Jonathan wydał swój pierwszy solowy album – Black Labirynth. Utwory What Is It z tej płyty i Freak On The Leash z płyty Korna o tym samym tytule ukazały się na ścieżce dźwiękowej do filmu American Satan.

Współpracował z takimi artystami, jak Sepultura, Linkin Park, Corey Taylor, Marilyn Manson, Suicide Silence, Limp Bizkit, Motionless In White lub Infected Mushroom.

Potrafi grać na perkusji, dudach (które słychać w niektórych piosenkach Korna), gitarze, pianinie, harfie i innych, niezbyt popularnych instrumentach.

Inspiracje Jonathana

O swoich inspiracjach Davis wypowiedział się w wywiadzie dla A.D. On The Radio:

„Naprawdę nie interesowałem się rockiem. Wkręciłem się w rocka… [odkryłem] trochę metalowych rzeczy… Najpierw kupiłem Mötley Crüe Shout At The Devil, kiedy byłem w siódmej klasie. Więc Shout At The Devil, kiedy to wyszło, Dio Holy Diver, wszystko to, a potem mój tata stał się nowo narodzonym chrześcijaninem, wziął to i spalił… Znalazłem zespół o nazwie Ministry. I album, który wyszedł, to Twitch. Było to zaraz po tym, jak robili swoją nową romantyczną fazę. Ciężki materiał, którego słuchałem, był bardziej industrialny, jak Skinny Puppy, stare gotyckie rzeczy, takie jak Christian Death i tego typu rzeczy. To, co lubiłem – industrial, nowe romantyki, Duran Duran, wszystkie te zespoły… I tak naprawdę nie interesowałem się metalem. Metalową płytą, która sprawiła, że chciałem robić ciężką muzykę, była Vulgar Display Of Power Pantery. Kiedy to wyszło, pomyślałem: „To takie ciężkie”. A ten groove przemówił do mnie. Bo lubię funk, lubię rytmy. Interesowałem się nowojorską muzyką freestyle, disco w latach 80-tych – tym wszystkim. Interesowałem się undergroundową muzyką taneczną, Chicago Wax Trax i industrialem. To było moje(…)”.

Jonathan w przemyśle filmowym

Stworzył muzykę do filmów: Królowa potępionych i Filozofowie. W piosenkach do tego pierwszego miał zagrać sam, ale ze względu na zobowiązania wobec Sony, wynajął innych artystów.

Jonathan ma na swoim koncie także kilka aktorskich ról – pojawił się w The Lucky Strike, Królowej potępionych, Seeing Other People, Existence i The Still Life. Wystąpił też gościnnie w Miasteczku South Park i Detektywie Monku.

Nietypowe hobby i pozew sądowy

W 2000 roku Jonathan zaczął zbierać pamiątki po … seryjnych mordercach. Wśród nich znalazły się m.in.: strój klowna, którego używał John Wayne Gacy, volkswagen garbus, należący niegdyś do Teda Bundy’ego, rysunki Richarda Ramireza (znanego także jako Night Stalker) lub listy kanibala Alberta Fisha. Niektóre z nich były pokazywane podczas Ozzfest w 2003 roku. W 2001 roku Davis zwrócił się do kolekcjonera artefaktów kryminalnych Arthura Rosenblatta, który powiedział mu o swoim planie otwarcia muzeum artefaktów związanych z systemem wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych (miało się ono nazywać Muzeum Sprawiedliwości i Odditorium lub Muzeum MOJO). Dlatego Jonathan zaproponował mu zainwestowanie znacznej kwoty pieniędzy u innego inwestora. W 2003 roku Davis zasugerował sfinansowanie muzeum poprzez produkcję filmową lub telewizyjną, następnie wycofał się z umowy. Skończyło się pozwem ze strony Rosenblatta, który oskarżył Davisa o rozmowę z mediami w 2002 r. na temat jego projektu muzealnego z artystą Joe Colemanem, nazywając go American Curiosities Museum, kiedy ten powinien był użyć nazw podanych w umowie. Co więcej, w pozwie Rosenblatt twierdził, że Davis i inni partnerzy kilkakrotnie zagrozili jego życiu. W 2006 roku spór został ostatecznie pomyślnie rozwiązany przez prawnika Davisa Eda McPhersona. Jednak w grudniu 2005 roku Davis zaczął sprzedawać swoje pamiątki, twierdząc, że: „Nie chcę tego w pobliżu moich dzieci”. Obecnie Davis nie ma ani jednego przedmiotu należącego do jakiegokolwiek seryjnego mordercy.

Pamiątki z podróży

W domu Davisa znajduje się prywatna kolekcja mrocznej i makabrycznej sztuki, która obejmuje dziesięciolecia podróżowania po świecie. Znajduje się w niej m.in. skurczona ludzka głowa z Ameryki Południowej, rzeźby buddyjskie sprzed 600 lat i mnóstwo krucyfiksów. Jak sam muzyk powiedział: „Nie powiedziałbym, że lubię religię, ale podoba mi się sztuka”.

Dzieciństwo i młodość Jonathana

W dzieciństwie Davis był molestowany seksualnie przez koleżankę rodziców (według niektórych źródeł był to jego sąsiad). O tym opowiada piosenka Daddy z debiutanckiego albumu zespołu – Korn. Kiedy Jonathan powiedział o tym rodzicom, nie uwierzyli mu.

Jonathan był prześladowany w szkole ze względu na swój wygląd – makijaż i umalowane paznokcie (będące wynikiem inspiracji zespołem Duran Duran). O tym opowiadają piosenki Clown i Faget (również z debiutanckiej płyty Korna).

Ojciec Jonathana, Rick był muzykiem, a matka – aktorką i tancerką. Nie byli oni zachwyceni tym, że syn chce wiązać swoją przyszłość z muzyką. Powoływali się przy tym na przykład Ricka, któremu nie udało się osiągnąć sukcesu w przemyśle muzycznym.

W pewnym momencie Jonathan zainteresował się tematyką śmierci. Był asystentem podczas szkolnego pokazu przeprowadzania sekcji zwłok, a niedługo później zgłosił się na rozmowę kwalifikacyjną do Biura Koronera – został przyjęty. Ponadto, ukończył Szkołę Pracowników Pogrzebowych w San Francisco. Mimo początkowego zadowolenia w związku z tą pracą, Jonathan zaczął mieć koszmary senne dotyczące osób, które tam trafiły, zwłaszcza dzieci. Do szczególnie makabrycznego przypadku – zgwałconej i zamordowanej przez własnego ojca dziesięciomiesięcznej dziewczynki – odnosi się piosenka Pretty. To oraz fakt, że praca koronera była bardziej zadowalaniem rodziców niż realizacją marzeń Jonathana sprawiły, że Davis postanowił zająć się muzyką.

Jonathan był uzależniony od metaamfetaminy, kokainy i alkoholu. Miał także problemy z nadmiernym zażywaniem xanaxu i paleniem marihuany. Obecnie jest trzeźwy i czysty.

Małżeństwa i rozwody

Davis był dwukrotnie żonaty. W 1998 roku ożenił się z ukochaną z czasów liceum – Renee Perez, z którą ma syna Nathana (25 l.). Rozwiedli się w 2000 roku. W 2004 roku Davis poślubił Deven – byłą aktorkę porno, z którą ma dwóch synów: Pirate’a i Zeppelina. W 2016 roku Davis złożył pozew o rozwód. Deven zmarła w 2018 roku z powodu zatrucia heroiną i różnymi lekami na receptę.

Zmagania z depresją

Artysta zmagał się z depresją. Opowiedział o niej w wywiadzie dla The You Rock Foundation:

„Depresja jest jak chodzenie w ogromnym kocu z ołowiu. Dzięki Bogu, miałem muzykę, która pomogła mi to przetrwać. Uważam, że muzyka jest jedną z najbardziej potężnych rzeczy na całym świecie. Ma moc uzdrawiania ludzi. Ma moc gromadzenia razem ludzi. To piękna rzecz. I dlatego całkowicie oddałem się tworzeniu muzyki. To jest teraz moim narkotykiem i antydepresantem. Znaczy dla mnie wszystko”.

Powiedział także o myślach samobójczych, których doświadczył:

„To miejsce nie jest zabawne tak długo, jak w nim trwam. Bywałem w stanach kompletnej depresji, ale nie nietrzeźwy. Niedobrze jest mieszać depresję z alkoholem czy czymś tego typu, bo to tylko dostarcza ci płynnej odwagi. W momencie gdy myślisz: „W sumie gdybym się zabił, moja rodzina byłaby szczęśliwa. Przecież mam niezłą polisę ubezpieczeniową. Byłoby dla nich lepiej, ponieważ zniknęłoby to brzemię, którym jestem.”. Tego typu myśli chodzą ci po głowie… Że świat byłby lepszym miejscem bez ciebie, że wszystkim byłoby lepiej. Nigdy nie patrzę z pogardą na samobójców, bo prawie byłem jednym z nich”.

Dodał także:

„To była straszna rzecz – pamiętam, jak dostałem pierwszego ataku paniki. Myślałem, że umrę. Nie wiedziałem, co się dzieje, piłem dużo, brałem narkotyki. (…) Zacząłem mieć paranoję i myślałem, że leki są złe. Zachowywałem się schizofrenicznie, myślałem, że ludzie chcą mnie otruć…”.

Przełomowe dla Jonathana były dwa momenty – śmierć dziadka i chwila, w której syn zobaczył go pijanego. Wtedy Davis rzucił używki, a z depresją przy użyciu leków i aktywności fizycznej walczył jeszcze wiele lat.