Rozpuszczalnik Diodaka i kłopoty Sknerusa [recenzja]

Szósta część Wujka Sknerusa i Kaczora Donalda Dona Rosy bardzo się różni od Kaczogrodzkiej kolekcji Carla Barksa. Właściwie tę różnicę można zauważyć na pierwszy rzut oka – chociażby inny styl rysowania. Może się nawet wydawać, że dzieła amerykańskiego rysownika włoskiego pochodzenia są po prostu trudne. Lecz wcale tak nie jest!

Zanim zaczniemy konkretną – i kilka innych – historię, do przeczytania mamy dość obszerne “słowa od autora”. Dlaczego obszerne? Ponieważ Rosa rozpisał się na całą stronę. Opowiedział co nieco o sobie, o swoim powrocie do rysowania – już tak bardziej zawodowo – i krótko opisał zawarte w tomie historie. Jednakże to był tylko przedsmak, bo najlepsze zostawił na sam koniec. Ale to jeszcze nic. Nie mogę pominąć takich ciekawostek, jak bardzo jasny i rzetelny spis treści z dopiskiem: “O ile nie zaznaczono inaczej…” – potwierdzające w prześmiewczy sposób, iż autorem całego tomu jest Don Rosa. Na dodatek, mamy możliwość obejrzeć pierwsze czarno-białe szkice komiksów. Jest to coś podobnego do tego, z czym mierzyliśmy się już wcześniej. Mam na myśli Kaczki w Andach Carla Barksa. Właściwie już na samym początku da się zauważyć ogromny szacunek Dona do Carla.

Przyznam absolutnie szczerze – historia zatytułowana Kaczor, którego nie było to, na ten moment, mój ulubiony komiks Dona Rosy. Zaczyna się i kończy się śmiesznie, jednakże “środek” fabuły jest najważniejszy oraz bardzo… treściwy. Właściwie to uderza w samo sedno. Rzecz jasna, każdy czytelnik odbierze to wszystko inaczej. A już na pewno młodsi fani. Aczkolwiek ja, w pewnej chwili, zwyczajnie się popłakałam ze wzruszenia. Amerykański rysownik przepięknie ukazał to, że każdy z nas jest potrzebny. Kaczor Donald również. Że gdyby nas nie było, to mogło być inaczej. Ale na pewno też i gorzej. Jedna rada – to trzeba po prostu przeczytać. Chapeau bas, Don!

Przejdźmy już do tytułowego i najważniejszego komiksu o kaczkach z fikcyjnego miasta Kaczogród – Rozpuszczalnik uniwersalny. Głównymi bohaterami Rozpuszczalnika zostali Sknerus McKwacz i Diodak, aczkolwiek drugoplanowe kaczki odegrały – moim zdaniem – równie kapitalną robotę, co pierwszoplanowi. Sama historia jest bardzo ciekawa, z której możemy wyciągnąć dwa wnioski: bądźmy pewni swoich “eksperymentów” i nie podejmujmy decyzji spontanicznie, bez wczesnego pomyślenia o ewentualnych konsekwencjach. Lecz ja jestem osobą szczerą i Rozpuszczalnik uniwersalny nie porwał mnie tak bardzo, jak cała reszta zawarta w szóstym tomie Wujka Sknerusa i Kaczora Donalda. Co nie oznacza, że jest zły – bo nie jest. Na wstępie tej recenzji wspomniałam o smaczkach, które zawarł autor. Jak komuś się nudzi, to może zacząć szukać symboli związanych z… Myszką Miki. Ale nie tylko!

Wreszcie dotarłam do mojego ulubionego momentu. Don Rosa, oprócz powitania, w każdym tomie dopisał wpisy o tytule “Za kulisami”. Podał wiele ciekawostek na temat zawartych historyjek oraz objaśnił powody i odpowiedział na wiele nurtujących pytań, które mógłby sobie zadać czytelnik. Oprócz tego, mamy takie wyjaśnienia, jak: “Znajdź litery D.U.C.K.”, “Znajdź Myszkę” i “Szalone szczegóły”. Szczególnie te pierwsze wyjaśnienie jest bardzo zbliżone do innego amerykańskiego rysownika, Carla Barksa. Możemy również przeczytać fragmenty wczesnego tzw. “storyboardu”… to dopiero może zdziwić! Mamy jeszcze “Archiwum Rosy” i “Phalanx”, ale to ostatnie zostawię Wam do oceny.

Najważniejsza informacja jest taka, że szósty tom Wujka Sknerusa i Kaczora Donalda Dona Rosy nie różni się tak bardzo od poprzednich i przyszłych części. Owszem, jest to jedna i dość wielka saga – ale można tak naprawdę zacząć czytać od dowolnego numeru. To jest w tym wszystkim najlepsze. Z całego serca polecam Wam Rozpuszczalnik uniwersalny, a ja już czekam na część… siódmą z dziesięciu.