Piotr Kistela – Control
Długo wahałem się pomiędzy Sekiro a Control. Przy obu grach bawiłem się znakomicie i gdybym mógł przyznać im obu tytuł gry roku 2019, z chęcią bym to zrobił. Jednak reguły to reguły, więc po głębokim namyśle zaszczyt ten przyznaję dziełu Remedy.
Czarny koń
Control trudno nazwać głośnym hitem. Marketing tej gry był tak skromny, że gdyby nie renoma ojców serii Max Payne, mało kto zwróciłby na nią uwagę. Ot, kolejna trzecioosobowa gra akcji, jakich wiele na rynku. Zapał dodatkowo studziła pamięć o ostatniej grze Remedy, czyli Quantum Break, które spotkało się z mieszanym odbiorem. W błędzie byli jednak ci, którzy zlekceważyli Finów. Control okazał się bowiem znakomitą grą action-adventure z genialną fabułą podszytą piekielnie efektownymi wymianami ognia.
Zagadki i tajemnice Najstarszej Siedziby
Tym, za co pokochałem Control praktycznie od pierwszych minut są dwa elementy, które moim zdaniem liczą się w grach najbardziej – klimat i fabuła. Tytuł garściami czerpie z takich seriali jak Z Archiwum X czy Miasteczko Twin Peaks w efekcie oferując świetną opowieść science fiction z elementami grozy i suspensu. Historia Jesse Faden – kobiety poszukującej zaginionego brata, która została wplątana w walkę z tajemniczą siłą z innego świata zwaną Sykiem, od samego początku intryguje i pozostawia szerokie pole do interpretacji. Nie liczcie jednak na łatwe odpowiedzi – aby poznać sekrety kryjące się w Najstarszej Siedzibie, czyli miejscu akcji całej gry będziecie zmuszeni badać każdy kąt w poszukiwaniu notatek, listów, nagrań oraz wszelkich innych wskazówek, które stopniowo odsłonią niewielką tylko część sekretów. Niczym w grach od From Software, aby w pełni zrozumieć fabułę, należy wykazać się dedukcją i umiejętnym łączeniem faktów, co w dobie łatwo przyswajalnych opowieści, jakich wiele na rynku stanowi odświeżające przeżycie.
Przygoda jak za dawnych czasów
Od strony mechaniki Control stanowi piękny ukłon dla staroszkolnych rozwiązań w projektowaniu gier wideo. Zwiedzanie kolejnych pięter Najstarszej Siedziby nie tylko obfituje w niezapomniane widoki i przeżycia (poczekajcie, aż traficie do Kamieniołomu czarnokamienia lub Labiryntu Popielniczki!), lecz również wymusza na nas nieustanne wysilanie szarych komórek podczas nawigowania w plątaninie korytarzy i pozornie ślepych zaułków w poszukiwaniu sekretów czy ukrytych przejść. Gra praktycznie nigdy nie prowadzi nas za rączkę i nie podsuwa gotowych rozwiązań. Widzisz zablokowaną ścieżkę? Może warto wrócić później z nową mocą lub przedmiotem? A może istnieje droga naokoło, nadkruszona ściana lub ukryty przełącznik? Choć nieczytelna mapa potrafi czasem doprowadzić do szału, to w mało której grze eksploracja dała mi równie wiele frajdy.
Fenomenalna walka
Aby jednak błądzenie po Najstarszej Siedzibie nam się nie znudziło, na naszej drodze staną wrogowie opętani przez Syk. Walki w Control to prawdziwa poezja i balet destrukcji, podczas którego trudno o chwilę oddechu. Nieustanne używanie paranormalnych mocy Jesse takich jak telekineza czy lewitacja daje nieopisaną wręcz satysfakcję i stanowi przy tym spore wyzwanie. Ciskanie odłamanymi ze ściany kawałami betonu, opadanie na wrogów z powietrza czy odbijanie lecących w naszą stronę rakiet nie znudziło mi się aż do samego końca tej blisko dwudziestogodzinnej przygody.
Najlepsza (i najdziwniejsza) wirtualna przygoda 2019 roku!
Control ma oczywiście swoje wady – stan techniczny nawet po kilku łatkach daleki jest od ideału. Płynność potrafi zaliczyć solidną „czkawkę“, zwłaszcza podczas szczególnie efektownych potyczek. To jednak nie wpływa na mój werdykt – dzieło Remedy jak mało która gra wydana w tym roku (może poza wspomnianym już Sekiro) przykuło mnie do ekranu i nie pozwalało się odeń oderwać. Stopniowe odkrywanie historii Jesse oraz sekretów Najstarszej Siedziby jest prawdziwą ucztą dla wielbicieli intrygujących, wielowymiarowych opowieści. Do tego dodajmy znakomitą grywalność, rozbudowaną eksplorację i system walki pozwalający rozpętać prawdziwy chaos w szeregach wroga. Czego chcieć więcej od gry wideo?
