Paweł Danewicz
Lokacje. W grach jesteśmy w nich cały czas. Nie każdy jednak zwraca uwagę na nie same. A przecież lokacje mogą mieć wiele zastosowań. Nie zawsze lokacja musi po prostu być, czasem może coś wnosić do gry. Lokacja sama w sobie może opowiadać jakąś historię, być nośnikiem fabularnym i moim zdaniem to najciekawsza jej funkcja. Jednak o tym kiedy indziej, dziś zajmę się tylko moimi dwoma ulubionymi lokacjami w grach video.
Dla uściślenia: za lokację uważam wyszczególnione przez twórców gier poziomy, jednakże musi ona wyraźnie różnić się od pozostałych, tj. różnić się wyglądem od innych oraz mieć konkretną nazwę. Czasami twórcy… mniej ambitnych gier tworzą trzy poziomy z jednej i tej samej lokacji (czasami nawet nie zrobią drobnych zmian) i nazywają je osobnymi lokacjami. Ja tak nie robię. Ponadto lokacja musi być „konkretna”, wyraźnie oddzielona od reszty świata. Niekoniecznie musi dzielić ją loading screen, może też być zwyczajne, płynne przejście między nimi.
Malutka uwaga. W pierwszej opisywanej przeze mnie lokacji umieściłem spoiler. Ale taki tyci-tyci, malutki spoileruś.
Dark Souls – Anor Londo
Dark Souls to Action RPG od japońskiego developera From Software. Akcja toczy się w fikcyjnym świecie Lordran, w którym wiele lat przed wydarzeniami ukazanymi w grze istniała era starożytnych, w której dominowały smoki. Została zakończona przez pojawienie się ognia a wraz z nim dusz lordów. Wtedy nastała era ognia, która powoli się kończy a gracz ma za zadanie ją utrzymać… lub nie; jako wybrany nieumarły. Dark Souls to wyśmienita gra o której mógłbym napisać książkę (spoiler: zrobię to), bo uwielbiam praktycznie wszystko w niej zawarte. Nie inaczej jest z lokacjami. Z chęcią opowiedziałbym o każdej z nich, lecz w ramach tego zestawienia wybrałem jedną, moją ulubioną i jednocześnie znienawidzoną najbardziej. Taki dysonans, wiem. Tą lokacją jest… Anor Londo.
Zabawne jest to, że samo dojście do Anor Londo jest w pewien sposób nagrodą, bo lokację tę poprzedza forteca pełna pułapek. Po ich pominięciu i pokonaniu bossa pojawiają się gargulce, które zabierają naszą postać w długi lot. Po minięciu gór wita nas miasto w blasku słońca. Anor Londo, czyli miasto bogów, od początku mnie zachwyciło swym pięknem. Otoczone blaskiem wschodzącego słońca podkreślającego piękne budowle. Nie należy jednak spodziewać się, że w parze z pięknem idzie sielankowa przeprawa.
Szybko bowiem przestajemy podziwiać uroki terenu a rozpoczynamy dramatyczną walkę z lokalnymi antagonistami, często nad przepaścią, przy wąskich przejściach itd. Ba! Jeśli wrażeń jest nam mało, to w tej lokacji znajduje się najtrudniejszy boss fight według wielu w całej serii. Pomijając fakt, że lokacja jest obowiązkowa, to czy jest warte przejście Anor Londo? Oprócz widoków możemy spotkać tam Solaire, jednego z moich ulubionych NPC w ogóle, niewyobrażalnie pomocnego i czarującego jegomościa a po pokonaniu bossa dostaniemy wspaniałą nagrodę (Amazing Chest Ahead!). Lecz Anor Londo miało też swoją drugą stronę. Po wykonaniu sekretnej czynności, lokacja zmieniła się. Słońce zachodziło a miasto spowiła mrok pokazując, że wszystko, co do tej pory widzieliśmy było iluzją, czymś ukartowanym i nieprawdziwym. Jedno miejsce – dwa oblicza, dwie nazwy. Chyba tak mogę to podsumować.
Sacrifice – Świat Bogów
Sacrifice to stworzona przez Shiny Entertainment i wydana przez Interplay Entertainment strategia czasu rzeczywistego z elementami RPG. Ukazała się w 2000 roku na PC i tylko tam. Wcielamy się w niej w Eldreda – maga, który przez przypadek doprowadził do zniszczenia swojego świata przez potężnego demona. Zmuszony do ucieczki trafia do innego świata, gdzie wpada w samo centrum starć pięciu bogów o dominację nad krainą. Gracz może wybrać, którą z boskich istot wesprze.
Gameplay to głównie walka z wrogimi magami. Podobnie jak nasi oponenci, możemy używać czarów bądź przyzywać stronników oraz wydawać im rozkazy. To od nas zależy, czy wolimy mieć przewagę jednostek strzelających, czy preferujemy starcia w zwarciu. Możemy też wybrać drogę jaką podąży nasz bohater, gdyż w świecie do którego przybył jest aż pięciu bogów i to my decydujemy, któremu z nich przysięgniemy wierność. Wtedy to, zaraz po prologu, po raz pierwszy pojawiamy się w tej lokacji, w wymiarze eterycznym, który nazwałem Światem Bogów.
I wtedy właśnie cutscenka się kończy a my możemy poruszać się naszą postacią i zwiedzić lokację. Lokację, która jest mała, pozbawiona detali i ma tylko pięć charakterystycznych elementów: pomniki, po jednym dla każdego boga. I… to wszystko. Wyspa (cały świat gry jest stworzony z wysp, lecz zamiast wody otacza je pustka) na której są tylko pomniki.
Świat ten odwiedzamy przed każdą misją by posłuchać rozmów istot boskich, następnie biegniemy do pomnika i odgrywamy misje… Wydawać by się mogło, że nic ciekawego. Nie mogę się z tym zgodzić. Lokacji towarzyszy świetna muzyka oraz, wraz z postępem fabularnym, zmieniają się pomniki bóstw. Bowiem jeżeli jakiś bóg zginie, jego pomnik w świecie eterycznym również ulega zniszczeniu Niezapomniane przeżycie, kiedy jeszcze godzinę wcześniej podszedłeś pod pomnik by wysłuchać wyzwisk wrogiego boga, po czym po następnej misji jest on już martwy a zamiast słów pogardy wobec nas spotykamy się z… pustką.
Lecz… to jest piękne w swej prostocie. Nie mamy tutaj graficznych wodotrysków, setki dokładnych tekstur. Stoimy sami pośrodku niczego, pośrodku pustki… wypełnionej boskimi bytami. Kiedy tak przystaniesz sobie na chwilę uświadamiasz sobie, że stoisz w środku areny między bogami, których nie możesz dotknąć, lecz czujesz ich obecność a idąc dalej jest ich coraz mniej. Mimo, iż byli to wrodzy bogowie, to po ich śmierci odczuwasz braki w ich obecności. To coś, co ciężko określić słowami, trzeba po prostu zagrać i dać się ponieść emocjom.
