Gry karciane, czyli recepta na dobrą zabawę. 6 gier, których prawdopodobnie nie znałeś

Baśka

Gra przeznaczona dla 4 osób. Uważana jest za tradycyjną kaszubską grę karcianą, popularną od ponad stu lat.

W rozgrywkach wykorzystywanych jest tylko 16 kart – asy, damy, walety i dziesiątki. Każdy gracz otrzymuje po 4 karty.

Rozliczenia w Baśce odbywają się na punkty.

Wartości kart:

• As – 11 oczek
• Dziesiątka – 10 oczek
• Dama – 3 oczka
• Walet – 2 oczka

Gra rozpoczyna się licytacją oraz podziałem na „młodych” i „starych”, którzy mają przeciwstawne cele. Jest kilka rodzajów gry: zwyczajna, wesele, cicha, Gran, Zollo, Gran Doux lub Zollo Doux. W zależności od wylosowanej opcji rozgrywki „starym” może być jeden gracz, a pozostali trzej to „młodzi” (jak np. w przypadku Zolo lub Gran) lub występuje dwóch „starych” na dwóch „młodych” (jak w przypadku zwykłej gry). Każdy z tych rodzajów gry ma swoje określone reguły, które nieco odróżniają go od pozostałych.

Istotne jest starszeństwo kart:

• Gra zwyczajna, wesele, cicha, Zollo, Zollo Doux:
  • Trumfy:
    As kier
    10 kier
    Dama: trefl, pik, kier, karo
    Walet: trefl, pik, kier, karo
    As karo
    10 karo
  • Fele:
    As: trefl, pik
    10: trefl, pik

• Gran, Gran Doux:
  • Trumfy:
    Walet: trefl, pik, kier, karo
  • Fele:
    As, 10, dama: trefl, pik, kier, karo

W grze zwyczajnej rozgrywkę rozpoczyna gracz znajdujący się po lewej stronie rozdającego, poprzez wyłożenie pierwszej karty. Kolejni gracze mają obowiązek kładzenia starszej karty od karty znajdującej się już na stole. W przypadku, gdy gracz nie posiada starszej karty – musi dołożyć trumfa, z kolei, gdy brak trumfów – dokłada fele.

Kiedy gra została rozpoczęta felą, gracz posiadający drugą felę tego samego koloru ma obowiązek wyłożyć ją. Zwycięzcami są gracze, których łączna liczba punktów wynosi 53 (minimum).

Zapaleni gracze zwykle nie kryją się ze swoimi emocjami, przez co gra jest energiczna i dynamiczna.

Zasad Baśki nie da się streścić – uważa się, że na pozór proste i nieskomplikowane reguły można zrozumieć tylko podczas gry. Polskie Stowarzyszenie „Baśki” na swojej stronie internetowej, obok historii rozgrywek oraz archiwum Polskiej Ligi Baśki, posiada cały regulamin gry z pełnym zbiorem zasad. Samo ich czytanie lub obserwowanie rozgrywek z boku niewiele jednak da – jedynie trening czyni mistrza.

Jak pisze Zbigniew Bronk w swojej Taktyce gry, jest 1820 układów kart, które może otrzymać jeden gracz, przy czym każdemu z tych układów odpowiada 34650 układów u pozostałych graczy. Z takim samym zestawem kart „lepszy” gracz może ugrać więcej, niż ten „gorszy”.

Dureń

Gra przeznaczona dla 2-6 osób. Możemy w nią grać samodzielnie lub w grupach – dwu- lub trzyosobowych. Jest ona na swój sposób wyjątkowa, bo nie dążymy w niej do wyłonienia zwycięzcy, tylko przegranego – tytułowego „durnia”.

Do gry potrzebujemy 36 kart każdego koloru: asy, króle, damy, walety, 10, 9, 8, 7, 6 (przy czym asy są najmocniejsze, 6 – najsłabsze).

Gra rozpoczyna się rozdaniem każdemu graczowi 6 kart (karty zakryte). Pierwszym rozdającym jest dowolny gracz, drugim i kolejnym – przegrany z poprzedniego rozdania. Ciekawą zasadą jest taka, że podczas rozdania, kart może dotykać jedynie rozdający – jeśli ten zaproponuje innemu graczowi przełożenie kart (jak to często bywa w innych grach) i propozycja zostanie przyjęta, rozdającym, czyli jednocześnie durniem, zostaje osoba, która przełożyła karty.

Kiedy karty zostaną rozdane (po 6 dla każdego), kolejna zostaje położona na stole – odkryta – a jej kolor stanowi atut. Pozostałe są kładzione na atucie, nie zasłaniając jednak jego koloru.

Rozgrywkę zaczyna ten, kto ma najniższą kartę atutową ze wszystkich graczy, jednak nie musi wykładać jej na stół – może zacząć każdą dowolną kartą. Kolejne rozdania rozpoczyna gracz znajdujący się po lewej stronie rozdającego.

Gra składa się z serii ataków. Atakujący, któremu mogą pomagać inni gracze, wykłada na stół kartę przed obrońcę, który działa w pojedynkę i który musi pobić tę i wszystkie inne karty wykorzystane w ataku.

Zasady bicia kart:

• Karta nieatutowa jest bita wyższą kartą tego samego koloru lub jakimkolwiek atutem
• Karta atutowa jest bita tylko wyższym atutem
• Atut zawsze bije kartę nieatutową
• Jeśli obrońca nie może lub nie chce pobić wyłożonej karty – musi ją zabrać, a atak uznawany jest za udany

W przypadku, gdy obrońca odbierze atak, atakujący może kontynuować. Jeśli drugi atak również zostanie odebrany, trzeci następuje pod kilkoma warunkami:

• Wartość kolejnych kart atakujących jest taka, jak kart dotychczas wykorzystanych w ataku (zarówno przez atakujących i obrońcę)
• Całkowita liczba kart atakujących nie może przekroczyć 6
• Liczba kart atakujących nie może być większa, niż liczba kart posiadanych przez obrońcę

Ostateczne odparcie ataku następuje, gdy:

• Żaden atakujący nie ma już kart, którymi mógłby zaatakować lub nie chce ich wykorzystać
• Odparcie ataku nastąpiło w przypadku sześciu kolejnych kart
• Obrońca nie ma kart, ponieważ wszystkie wykorzystał już do obrony

Kiedy gracze mają po ataku mniej niż 6 kart (po 6 każdy), zaczyna się dobieranie. Rozpoczyna je atakujący, kończy obrońca, a pozostali gracze dobierają według ruchu wskazówek zegara. Karty ze stosu dobierane są aż do zabrania ostatniej, którą jest odkryty atut. Kiedy nie ma już kart do dobrania, gra toczy się z taką ilością kart w ręce, jaka jest.

Wykorzystane karty gracze odkładają na bok i następuje zamiana: obrońca staje się atakującym, a jego lewy sąsiad – kolejnym obrońcą.

Odmian Durnia jest wiele. W niektórych dochodzą kolejne zasady, które urozmaicają i nieco utrudniają rozgrywkę. W tej grze, podobnie jak w pozostałych, należy pozostać skupionym. Zwłaszcza, jeśli nasi współzawodnicy są na tyle cwani, że sprytną „sztuczką” przy rozdawaniu kart mogą z nas zrobić tytułowego Durnia.

Czytaj – strona 3 lub wróć – strona 1