Po dwóch kabaretach Jeremi Przybora i Jerzy Wasowski poczuli deficyt liryczny. Właśnie po to Kalina Jędrusik została wyłuskana z mroku. Recital Zawsze w podróży przedstawiał kalinowe piosenki w wykonaniu Anny Branny i pląsanie palców po klawiszach Janusza Butryma. Nie, nie, nie budźcie mnie. Śni mi się tak ciekawie…
Pościg za busem trwa. Wyprzedziłyśmy dwa samochody, ma nas na ogonie. Mrugamy kierowcy długimi, a nawet światłem kierunkowym. Na zegarku 18.20, jeśli nie wsiądę teraz, z pewnością nie zdążę na 19:00 do Krakowa. Mama zajeżdża mu drogę. Na najbliższym przystanku, potykając się o koła, wybiegam z samochodu. Udało się, zatrzymałam go. W pośpiechu wchodzę i szukam miesięcznego, zamykam za sobą drzwi, a w środku… Panowie w garniturach, długie nogi pań okutych w czarne, krótkie sukienki oraz szpilki, w powietrzu zapach ostrych perfum wymieszany z etanolem. To nie jest bus kursowy, my jedziemy do teatru – woła blondynka w pierwszym rzędzie. Ooo, a ja na recital – odpowiadam i za aprobatą zajmuję miejsce w stopie, którego złapałam niczym James Bond. Spotkanie w Krakowskim Forum Kultury zapowiada się niebywale.
Już z widowni przysłuchuję się rozmowie Anny Branny i Janusza Butryma przeplatanej ze śpiewem kalinowych piosenek i pląsaniem palców po klawiszach. Zawsze w podróży – nazwa widowiska obiecująca. Obietnica zaś spełniona, ponieważ duet cichcem, chyłkiem i niepostrzeżenie przeniósł widzów do lat 60., przypominając Kabaret Starszych Panów i Kalinę Jędrusik – symbol trochę seksu, trochę liryki, swojego rodzaju kolorowego ptaka pośród szarych. Erotyka fruwała w powietrzu dzięki Annie Branny, która z błyskiem w oku zinterpretowała czternaście utworów. Seksualność swoją obecność zaznaczała również za sprawą jednego (a żałuję) starszego Pana pianisty. Na szczęście rozładował mi się telefon, bym jeszcze silniej mogła poczuć rejs wehikułem czasu. Nie, nie, nie budźcie mnie. Śni mi się tak ciekawie…
