Obscure Sphinx i Blindead 23 zagrali w krakowskim klubie Kwadrat. Towarzyszyły im zespoły Kryształ i Wij.
Przyznaję – nie zdążyłam na występy supportów. Przy czym Wija już na żywo raz widziałam i nie mogę powiedzieć, żebym chciała to powtórzyć. Z całego line-upu interesowali mnie headlinerzy, a szczególnie Obscure.
Obscure Sphinx zagrali m.in. takie numery, jak Lunar Caustic, Scarcity Hunter, Nieprawota lub Nethergrove – na bis. Cały koncert Wielebna zadedykowała zmarłemu tamtego dnia Davidowi Lynchowi.
Przez cały koncert, aż do podziękowań i dedykacji tuż przed zejściem ze sceny, Wielebna oraz reszta zespołu nie powiedzieli do publiczności ani słowa. I tak jak zazwyczaj ma do tego zarzut, ponieważ uważam, że interakcja z publiką jest niezwykle ważna, tak w tym przypadku mogę przymknąć na to oko. Widać było bowiem, że taka jest koncepcja – zresztą, jak powiedział Olo, gitarzysta grupy: “Esencją przeżywania muzyki Obscure Sphinx zawsze były nasze rytuały na żywo”, a sama Zofia jest określana kapłanką ceremonii…
I to, co się działo w Kwadracie, to nie był koncert, tylko właśnie ceremonia, co było czuć od samego początku. I już od pierwszych kilku minut Wielebna mnie kupiła! Jej charyzma i zachowanie na scenie, będące połączeniem tańca i egzorcyzmów, to coś pięknego! Nie mogłam oderwać wzroku – po prostu czysta magia!
Jeśli wcześniej nie widzieliście Obscure Sphinx na żywo, to zdecydowanie warto!
Niestety, nie mogę tego powiedzieć o Blindead 23. Zespół zagrał zarówno nowy, jak i stary materiał, wydany pod starą nazwą. I tu już będę się czepiać braku interakcji z publiką. O ile w przypadku Obscure zakładam, że taka była koncepcja, a sama Wielebna skradła całe show, o tyle w przypadku Blindead 23 nie było czegoś, co by przykuło moją uwagę i sprawiło, że chciałabym iść jeszcze raz na ich koncert.
O ile cenię Pavulona i zespoły, w których był i jest (w szczególności moje serce skradł Shadohm), o tyle w przypadku Blindead 23 mówię “Nie”.
