Szafa, czarownica i wilk?
Najczęściej wilki spotykamy w powieściach fantasy. Piastują one znaczące stanowiska, są przybocznymi i wykonują rozkazy najczęściej czarnych charakterów. J.R.R Tolkien stworzył cały gatunek dużo większych i silniejszych wilków – Wargów, które służyły Orkom. Stanowiły ich środek transportu i nie grały ważniejszej roli w mitologii Śródziemia. Także w Opowieściach z Narnii C.S Lewis wykorzystał motyw wilka tworząc postać Maurgima – sługi Białej Czarownicy. Wilk odgrywa ważną rolę w pierwszym tomie serii, wykonuje tzw. brudną robotę w imieniu czarownicy. Staje się, więc jednym z czarnych charakterów. Kolejnymi wilczymi bohaterami są Wilkory ożywione w powieściach George’a R.R Martina. W Grze o Tron szóstka dzieci otrzymuje młode Wilkory, które w późniejszym czasie pokazują nam wiele pozytywnych cech. W przeciwieństwie do poprzednich książkowych pozycji charakteryzują się wiernością, wytrwałością i gotowością na wszystko oraz stoją po stronie dobra.
Bajka prawdę Ci powie
Bracia Grimm i ich słodko-gorzkie opowieści dla dzieci także kreują pewien obraz wilka. W bajce o trzech świnkach zwierzę jest zachłanne, nieprzejednane oraz brakuje mu empatii względem innych. Ignacy Krasicki oraz Jean De la Fontaine (Wilk i baranek, Wilk i lis) przedstawiają naszego bohatera jako anty-bohatera kierującego się zachłannością i pychą. Często obaj autorzy tłumaczą drapieżnika i jego zachowanie zwierzęcą naturą, której nie potrafi poskromić. Najbardziej znaną bajką, w której rolę antagonisty odgrywa wilk jest oczywiście Czerwony Kapturek spisaną przez braci Grimm. Tam zwierzę wykazuje się ogromnym sprytem oraz zachowaniem zbliżonym do ludzkiego.
W obronie wilka
Adam Mickiewicz nadaje wilkowi nowej symboliki. Wreszcie tej pozytywnej. Dzięki wieszczowi kojarzono go z dumą i wolnością. Henryk Sienkiewicz także przeniósł kilka wilczych, pozytywnych cech na bohatera powieści Krzyżacy. Wilk z Brzozowej był postacią drugoplanową, zdążył jednak wykazać się oddaniem oraz walecznością.
Łaskawy dla wilka okazał się nie tylko okres pozytywizmu. Przełom XIX i XX wieku w literaturze stworzył obraz wolnego i niezależnego zwierzęcia oddanego swojej dzikości. Biały Kieł to powieść, która porusza serce niemal od samego początku. Pozostawia po sobie pewien pozytywny i melancholijny posmak. Dzięki powieści Jacka Londona moje postrzeganie wilka na zawsze zmieniło się na pozytywne. Drapieżnik jest tutaj niewiarygodnie silnym osobnikiem, pełnym szacunku i miłości do człowieka. Cierpienie i trudy, jakie znosił nie stały mu na przeszkodzie do zwalczenia instynktu. Kolejnymi powieściami przygodowymi, gdzie wilki zyskały szczególne miejsce i wyjątkowy kształt są Włóczęgi Północy oraz Szara Wilczyca (James Oliver Curwood). Ukazują losy zwierząt, które dokonują wyboru czy zaufać człowiekowi czy powrócić do wolności.
Werdykt należy do Was. Uważacie, że literatura słusznie osądza wilki? A jeśli tak, która ocena jest według Was słuszna?
Zachęcamy do przeczytania innych tekstów! Motyw kruka w literaturze – mityczny ptak
