Pol’and’Rock Festival 2021: BOKKA, EABS i…

Są jednym z najbardziej niesamowitych zjawisk na polskiej scenie nie tylko ze względu na to, że nie wiadomo kim są. Twarze skrywane pod maskami to tylko wstęp do niezwykłej opowieści o tytule BOKKA – opowieści o zespole, który nie potrzebował imion i nazwisk, by stworzyć unikatową, nie tylko w skali rodzimego rynku, tożsamość. BOKKA stała się nowym, jasnym punktem na mapie wschodzących polskich zespołów. Pierwszej płycie zamaskowanej formacji nie szczędzono zachwytów zarówno w kraju, jak i za granicą – wystarczy wspomnieć o pochlebnej recenzji od Pitchforka, jednego z najważniejszych opiniotwórczych portali muzycznych świata. Niebanalne podejście zarówno do własnego wizerunku, jak i do tworzenia muzyki, czego najlepszym dowodem jest wykorzystywanie nietuzinkowego, często składającego się z przypadkowych przedmiotów instrumentarium, szybko stało się znakiem rozpoznawczym BOKKI – grupy, której potencjał błyskawicznie dostrzeżono poza granicami ojczyzny.

Jahcoustix to artysta, który odnajduje inspiracje w muzyce z najróżniejszych zakątków świata. Najmocniej łączony jest graniem roots reggae. Pobyt w Afryce, zwłaszcza czas spędzony w Nairobi,  zaowocował zainteresowaniem ruchem Rastafarian i fascynacją  pozytywnymi, rozkołysanymi rytmami reggae. Po powrocie do Niemiec Jahcoustix nawiązał współpracę z kapelą Dubious Neighbourhood i w 2003 roku ukazał się debiutancki krążek zatytułowany Souljahstice. Za sprawą rosnącej popularności jego muzyki, Jahcoustix odbył trasę po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Jahcoustix łączy filozofię tolerancji i pozytywne nastawienie do życia z przesłaniem, które doskonale pasuje do Najpiękniejszego Festiwalu Świata.

Łona i Webber to pochodzący ze Szczecina duet, w skład którego wchodzą raper Adam “Łona” Zieliński i producent Andrzej “Webber” Mikosz. W tym roku mija dwadzieścia lat od wydania płyty Koniec żartów – oficjalnego debiutu. Już przy okazji pierwszego albumu zwrócono uwagę na niebanalny styl Łony, pełny inteligentnego humoru, słownych gier i posługujący się zręczną puentą oraz na produkcje Webbera, ze smakiem nawiązujące do klasycznej nowojorskiej stylistyki, jednocześnie swobodnie czerpiące z analogowej syntezy. Raper nie oszczędza nikogo, ze sobą włącznie. Webber brawurowo podpiera się elektroniką, wykorzystuje żywe instrumenty i choć nie ściga się z trendami, przekonuje, że wie, co w muzyce piszczy, stuka, klekocze i powarkuje. Wszystkie kompozycje utrzymane ą przy tym w hiphopowych ryzach, wyważone i przemyślane. Tu nie ma przypadkowych dźwięków, zaś współpraca między raperem i producentem jest podręcznikową definicją twórczej chemii. Ósme wydawnictwo formacji, mini-album Śpiewnik domowy, ukazał się w 2020 roku i uplasował się na pierwszym miejscu listy OLiS. Po raz kolejny kawałki są pełne trafnych obserwacji, erudycyjnych zabaw słowem i znakomitych sampli.

Nowe pokolenie muzyków dokonało prawdziwego renesansu jazzu, kolejny raz wyprowadzając go z undergroundu  do głównego nurtu, poszerzając zainteresowanie nim o nowe grupy odbiorców. Ta sama misja przyświeca muzykom wrocławskiego zespołu EABS, który od 2012 roku pracuje nad koncepcją “rekonstrukcji z dekonstrukcji”, redefiniując często klasyki sprzed kilkudziesięciu lat i zderzając je z najnowszymi gatunkami współczesnej muzyki miejskiej, tworząc zupełnie nową jakość i autorskie brzmienie. Możliwe, że wielu powie, że to już nie jest jazz, ale czasami trzeba coś zburzyć, żeby na starych fundamentach stworzyć coś zupełnie nowego. Zespół EABS wyrósł w minionych latach na jeden ważniejszych głosów polskiego środowiska jazzowego. O unikalności EABS decyduje jednak nie tylko instrumentalna maestria i aktualność ich języka wypowiedzi, ale również hip-hopowa proweniencja oraz społeczno-polityczne zaangażowanie.