Izabela Pamuła – Heroes of Might and Magic 3
Pierwsza gra, którą zainstalowałam na swoim pececie. Miałam osiem lat, monitor był z kineskopem, myszka z “kulką”, a internet przepływał po telefonicznym złączu. “Herosy” (bo tak je nazywałam) były grą, którą znałam dzięki kuzynom i cioci zagrywającym się w ten tytuł. Wpatrywałam się godzinami w ich ekrany. HOMM3 było dla mnie grą idealną, Złotym Graalem przemysłu znanego mi dotychczas z wysłużonej podróbki Nintendo. Ta szczegółowa grafika, zawiły interfejs, muzyka, klimat mrocznego fantasy.
Płytka, na której wreszcie przywędrowały do mnie “Herosy”, była niewiadomego pochodzenia. Dotąd nie wiem, czy to produkt rodem z giełdy, czy krążek wypalony w domowym zaciszu mojego kuzynostwa. I nie pamiętam nawet, kto zainstalował tę grę – czy zrobiłam to ja, czy ktoś inny. W każdym razie Heroes of Might Magic 3 wreszcie były “moje” i gdy na ekranie pojawiło się intro New World Computing z charakterystyczną dla nich Ziemią przebitą mieczem, to odleciałam w kosmos animacyjnych doznań. Intro NWC zrobiło na mnie wrażenie większe niż samo właściwe wprowadzenie do gry – wtedy nie interesowały mnie losy Erathii i cóż, nigdy tak naprawdę nie zaczęły.
Bo dla mnie “Herosy” to nie kampanie, ale pojedyncze misje, losowe mapy i przede wszystkim “gorące krzesła”. Interesowało mnie budowanie swojej armii, przejmowanie terenów, zajmowanie kolejnych kopalń i artefaktowe zbieractwo – niekoniecznie samo zwycięstwo. Nawet, gdy grałam ze znajomymi, to koniec końców oni miażdżyli przeciwników, a ja gdzieś sobie wędrowałam po mapie. Chyba, że graliśmy przeciwko sobie (co zdarzało się rzadko), wtedy raczej nie miałam szans z moim podejściem eksplorera i kolekcjonera. Co zresztą dobrze zgrywało się z moim ulubionym miastem – mroźną, pełną wiedzy, magii i dżinów Fortecą. Choć nie stroniłam też przed Nekropolis, którego motyw muzyczny oparty o zawodzące smyczki i dzwony wywołuje wciąż poczucie niepokoju.
Izabela Pamuła – Gothic
Trafił do mnie razem z wydaniem CD-Action. Dwie płytki – jedna w kolorze zachodzącego słońca, druga lodowato niebieska. Instalowałam je z namaszczeniem nowicjusza, kojarzyłam ten tytuł, ale do tamtej pory nigdy nie przyszło mi w niego zagrać. Miałam może dziewięć, dziesięć lat. Od pierwszych minut wprowadzenia i samej gry czułam, że Gothic wciąga mnie jak czarna dziura. Najpierw opowieść o powstaniu bariery, a potem lufa wymierzona wprost w blade lico Bezimiennego. Ta gra na dzień dobra mówiła: “Tutaj łatwo nie będzie” i rzeczywiście – zorientowałam się, jak sterować po pół roku od pierwszego uruchomienia gry. Brzmi kuriozalnie? Kiedy graliście w tytuł, w którym wykonanie ruchu to było ctrl plus strzałka? Ja nigdy przed Gothicem i nigdy po Gothicu. Twórcy tej gry – Piranha Bytes – to wyjątkowe studio.
W końcu jednak mnie olśniło i wsiąkłam. W tej grze fascynuje przede wszystkim sposób prowadzenia fabuły. Kiedy trafiamy do Kolonii, jesteśmy po prostu kolejnym palantem przerzuconym przez magiczną Barierę. Docieramy do Starego Obozu, gdzie zaczynamy łapać co i jak oraz stajemy przed wyborem, do którego obozu dołączyć: Starego, Nowego lub Sekty. Każdy z nich charakteryzuje się odrębną filozofię, strukturą i podejściem do nowych więźniów. Gdziekolwiek nie trafimy powoli wspinamy się tam po drabinie społecznej, poznając odpowiednich ludzi i wykonując zadania. Zdarza się też, że metaforycznie zbijamy piątki z największymi bandziorami po to, by przedstawili nas swoim bardziej wpływowym kolegom. Jesteśmy w więzieniu i po prostu musimy sobie jakoś poradzić w ramach jego brutalnej struktury. Z czasem gra skręca ku coraz bardziej mrocznym tonom i ogranicza się do liniowej fabuły. Niemniej jej pierwsze dwa akty to perła growego storytellingu.
Tak wyglądają nasze redakcyjne typy. Jakich gier, które czytelnicy doskonale znają z dzieciństwa tutaj zabrakło? Dajcie nam koniecznie znać w komentarzach.
