Jestem miłośnikiem książek o Sherlocku Holmesie od czasu, kiedy nauczyłem się czytać. Doskonałym uzupełnieniem serii Arthura Conan Doyle’a są filmy i seriale oparte na literackim pierwowzorze. Jedne bardziej, a inne mniej dokładnie oddają historię ukazaną w książkach. Wszystkich nie obejrzałem, chociażby dlatego, że historia filmów o Detektywie jest tak długa, jak historia kina. Poniżej prezentuję subiektywne i przekorne (dowiecie się na końcu dlaczego), zestawienie ulubionych produkcji o Sherlocku Holmesie.
Sherlock Holmes
Seria znana również jako Granada Series (od nazwy wytwórni Granada). To chyba najbardziej drobiazgowe podejście do ekranizacji książek o Sherlocku Holmesie, jeżeli nie książek w ogóle. Twórcy odtwarzają nie tylko scenografię i ciąg wydarzeń, ale poszczególne gesty, grymasy, sposób poruszania się. Zresztą podobno pod koniec życia odtwórca głównej roli, Jeremy Brett tak bardzo zżył się z postacią Detektywa, że niestety cierpiał z tego powodu na zaburzenia osobowości. Seria składa się na kilkadziesiąt odcinków serialu i kilku filmów pełnometrażowych.
Sherlock Holmes i Sherlock Holmes: Gra Cieni
To znacznie mniej ortodoksyjne podejście do historii Sherlocka Holmesa. Seria filmów luźno oparta na opowiadaniach i powieściach Arthura Conan Doyle’a to przygodowe kino w klimacie steampunku. W roli głównej występuje Robert Downey Jr, który w wielu aspektach przypomina tutaj Iron Mana. W filmach zobaczymy znacznie więcej spektakularnych sekwencji walki wręcz. Oprócz dedukcyjnego dochodzenia prawdy, duże znaczenie ma przygodowa ścieżka, którą muszą przebyć bohaterowie do rozwiązania zagadki i pokonania przeciwników.
Sherlock
Serial BBC, który zawładnął całą rzeszą fanów Sherlocka Holmesa. Osadza postać i historię we współczesnych realiach. Zamiast dwukółek — taksówki, zamiast telegramów — smsy, zamiast narkotyków — cóż, to niestety się nie zmieniło, Doktor Watson wciąż jest rozczarowany. Wspaniała gra aktorska Benedicta Cumberbatcha, jego intrygująca uroda, naprawdę świeży scenariusz. To wszystko sprawia, że nowego Sherlocka ogląda się z wielką przyjemnością. (Autor tekstu z powodu przeżytej traumy wypiera istnienie czwartego sezonu. W trosce o jego zdrowie zgodnie z zaleceniami doktora postanowiliśmy mu nie przypominać o ostatnich 3 odcinkach — przyp. korektora).
Elementary
Znany z roli Sick Boy’a z Trainspotting, Jonny Lee Miller, wciela się w Sherlocka Holmesa na odwyku narkotykowym. Obsada wydaje się nieprzypadkowa, bo o ile w innych produkcjach o Detektywie, jego zamiłowanie do narkotyków spotyka się jedynie z krytyką, to tutaj jest jednym z głównych problemów. Sherlock z Elementary walczy nie tylko z bandziorami, ale i ze samym sobą. Pomaga mu w tym doktor John Watson, jego asystentka trzeźwości, w którą wciela się Lucy Liu. Ponieważ powstało już wystarczająco ortodoksyjnych ekranizacji książek Doyle’a, myślę, że takie ujęcie problemu jest jak najbardziej stosowne. Powiem więcej! Pożyteczne. Serial w stosunkowo łagodny sposób — ale jednak — sygnalizuje, że narkotyki SĄ problemem, ale też, że są problemem, z którym muszą uporać się inni ludzie. A zatem rolą przyjaciół z jednej strony jest poważne traktowanie, a z drugiej, wsparcie uzależnionego.
Imię Róży
To ekranizacja powieści Umberto Eco, mojego ulubionego pisarza. Podobnie jak książka, ukazuje postać, która jest trawestacją Sherlocka Holmesa. Ojciec Wilhelm z Baskerville jest dawnym inkwizytorem, który tak jak Holmes biegle posługuje się metodą dedukcji. Potrafi na podstawie kilku poszlak odgadnąć, w jakim celu zmierza dany mnich, odcyfrowywać szyfry, pokonywać zawiłe labirynty. Towarzyszy mu jego biograf, Adso z Melku, pełniący tę samą funkcję co doktor Watson. Film to wspaniała pochwała miłowania prawdy i podobnie jak książka wciąż aktualna opowieść.
Dr. House
Podobieństwa pomiędzy Sherlockiem a Gregorym Housem pojawiają się w wielu odcinkach serialu. Zacznijmy od tego, że tak jak Sherlock śledztwa, House niektóre zagadki medyczne, lub ich spore segmenty, potrafi rozpracowywać, nie ruszając ze swojego gabinetu. Po dane wysyła swój zespół diagnostów, a wnioskowanie jest skutkiem jego logicznego rozumowania. Oczywiście w pewnym momencie musi spotkać się z pacjentem, wtedy również, na podstawie jego zachowania i innych spostrzeżeń potrafi odgadnąć to, co chorzy ukrywają. Innym stałym elementem gry jest działanie na granicy prawa. Niejednokrotnie doktor wysyła swoich ludzi do mieszkań pacjentów, skąd spodziewa się uzyskać więcej informacji o chorobie. Uzależniony od leków przeciwbólowych, ze względu na problemy z nogą. Nienawidzi nudy, dlatego dyscyplinarną karą, jaką nakładają na niego przełożeni jest dyżur w przychodni…
Do zobaczenia na Sherlockonie!
