Do tej pory tylko 35 filmów otrzymało certyfikat Dogmy 95. Jakie idee kierowały twórcami artystycznego manifestu?
Dogma 95 – czym jest?
13 marca 1995 roku grupa duńskich twórców filmowych podpisała manifest. Ogłosili go 20 marca marca tego samego roku w Kopenhadze. Głównym założeniem było oczyszczenie kina ze zbędnych efektów odciągających uwagę widza od głównych wartości filmu.
Zasady i twórcy
Wśród artystów reprezentujących założenia manifestu znaleźli się między innymi Thomas Vinterberg, Lars von Trier, Kristian Levring, Søren Kragh-Jacobsen oraz Susanne Bier.
Zasady:
- Filmy należy kręcić poza studiem, w plenerze. Używanie rekwizytów dozwolone jest tylko w przypadku, gdy występują one naturalnie.
- Należy stosować elementy dźwiękowe tylko wtedy, gdy słyszalne są również przez bohaterów filmu (brak sztucznego wzbogacania ścieżką dźwiękową).
- Film powinien być kręcony z ręki, kamera ma podążać za postaciami (rezygnacja ze statywów).
- Dozwolone nagrywanie filmów jedynie w kolorze oraz niedozwolone korzystanie z innych źródeł światła niż to umieszczone na kamerze.
- Wszelkie używanie filtrów oraz dodatkowych przyrządów optycznych jest zakazane.
- Film powinien być pozbawiony elementów sztucznie uatrakcyjniających akcję jak np. strzelanie z broni.
- Świat przedstawiony powinien być w obecnej chwili. Wybieganie z akcją w przeszłość lub przyszłość zabronione.
- Niedozwolone jest tworzenie filmu w oparciu o konkretny gatunek.
- Film przeniesiony na taśmę 35 mm o formacie 4:3.
- Napisy końcowe bez podanego nazwiska twórcy.
Kino Larsa von Triera – Idioci (1998)
Idioci są pierwszym filmem reżysera, który zrealizował według manifestu Dogma 95. Opowiada on historię grupy inteligentnych młodych ludzi, którzy postanawiają przeprowadzić pewien eksperyment. Tymczasowo zamieszkują w pustej willi i rozpoczynają doświadczenie udając ludzi umysłowo chorych. Badają wszelkie granice wolności, wyzbywając się normatywnego stylu prowadzenia obserwują reakcję społeczeństwa. Rzekome kalectwo staje się dla nich czymś w rodzaju ucieczki od wszelkich trosk.
Reżyser momentami pozbawił dzieło większej logiki. Sposób przedstawienia niektórych scen bywa wręcz absurdalny. Spełnił swoją rolę tworząc dzieło skłaniające do refleksji. Czy ludźmi prawdziwie wolnymi są tylko idioci? Czy człowiek normatywny ma szansę doświadczyć permanentnego szczęścia?
