W dniu dzisiejszym swoją premierę ma debiutancki krążek Magdy Ruty. Utalentowana wokalistka, zwróciła na siebie uwagę świetnym singlem Nie Wiem Czy Będę. Dziś sprawdzamy czy efekt końcowy jest równie udany.
Magda Ruta – Nie wiem, czy będę
Debiutancka płyta Magdy to dwanaście bardzo klimatycznych piosenek, pełnych szczerych i osobistych tekstów. Wszystkie zaśpiewane po polsku, co jest dużym atutem albumu. Materiały prasowe otrzymane od wydawcy sugerowały, iż album stanowi pogłębiony obraz dosyć skomplikowanego życia wewnętrznego kobiety z całą masą wątpliwości, słabości, lęków, tęsknot, pragnień, ograniczeń, ocen innych ludzi. Słuchając albumu Nie wiem, czy będę, trudno się z tym opisem nie zgodzić.
Ale to wciąga!
Krążek otwiera utwór Wybujałe, który był pierwszym singlem zapowiadającym Nie wiem czy będę. To bardzo dobra kompozycja, która dokładnie określa styl wydawnictwa. W piosence subtelny wokal uzupełniony jest delikatnym akustycznym podkładem. Całość w bardzo eteryczny sposób, otula słuchacza i wprowadza go w kontemplacyjny nastrój. Bardzo podobny charakter ma kolejna piosenka – Rzeki. Słyszymy w niej bujające melodie, harmonię i taką ogromną dawkę pozytywnego myślenia – Będzie lepiej, znośniej, będzie cieplej, spokojniej – w tak optymistyczny sposób śpiewa autorka płyty. Następna kompozycja to, w moim odczuciu najlepsza piosenka na albumie. Tytułowy Nie wiem, czy będę to najbardziej żywiołowy, drapieżny i zaśpiewany “z pazurem” przebój, który hipnotyzuje i zachęca do to tańca – po prostu cudo! Po tej prawdziwej petardzie przychodzi pora na bardziej stonowane dźwięki – bardzo liryczne Sanatoria, wyróżniają się charakterystycznym, zapętlonym gitarowym akordem i balladowym głosem Magdy.
Klimat i nostalgia
Zamarznę zaskakuje bardziej dyskotekowym brzmieniem, nieco odbiegającym od reszty albumu. Słychać tu syntezatory, a i linia basu jest zdecydowanie szybsza. Singlowy 22 również nie zwalnia tempa w rytmiczny, taneczny sposób pokazuje smutne tematy związane z tęsknotą. Utwory Jak to będzie i Niebiescy, to dobre aranżacje, po raz kolejny fajne teksty, ale nie wyróżniają się niczym względem reszty piosenek. Sytuacja dużo lepiej wygląda w kolejnych piosenkach. W Blasku, Magda po raz kolejny czaruje i uwodzi głosem, spychając instrumenty na dalszy plan. Równie dobrze mogłaby zaśpiewać a capella – byłoby równie uroczo! Nie popędzaj z kolei to chyba najbardziej oszczędny wokalnie utwór. Wokalistka bardziej szepcze, niż śpiewa. Dla mnie jest to najsłabszy utwór na krążku.
Zakończenie z przytupem!
Nie wiem czy będę kończą dwie dwie fantastyczne kompozycje – Patchwork i Dobre zakończenie. Pierwsza, wprowadza w trans za sprawą świetnie brzmiącej sekcji rytmicznej uzupełnionej o doskonale wkomponowane syntezatory, żywcem wyjęte z nurtu electro. Kończące dzieło dokłada instrumenty klawiszowe, które tworzą po raz kolejny świetny, idylliczny klimat. Nie ma ma tutaj zaśpiewanego ani jednego słowa, a mimo to przekaz, moc i głębia – powala. To nie jest dobre zakończenie, to idealne zakończenie!
Debiut, jakich mało!
Teksty Magdy Ruty to jeden z najsilniejszych atutów płyty i aż trudno uwierzyć, że w tej uroczej wokalistce tkwią aż takie pokłady wrażliwości. Artystka ma coś, czego mogą pozazdrościć, nawet dużo bardziej doświadczeni muzycy – teksty są autentyczne, mocne, a jednocześnie liryczne i melodyjne. Chapeau bas! Pani Magdo. Ale od wokalistów oczekujemy też dobrego warsztatu i to również otrzymujemy od tej uroczej dziewczyny! Mimo że Magdalena Ruta nie posiada wysokooktanowej stali głosu, to do perfekcji opanowała zabawę barwą oraz tonem wolaku. Pozytywny odbiór albumu to w głównej mierze zasługa doskonałego modelowania głosu i tych fantastycznych tekstów. Dwanaście piosenek zawartych na recenzowanym wydawnictwie to bardzo osobista wypowiedź. Melodie w niej zawarte, wzbudzają emocje, wzruszają i wprowadzają w trans. To muzyka pop, pełna elementów poezji śpiewanej. Takie debiuty to ja szanuję! Z takich debiutów możemy być dumni!
