Uroczyście przysięgam, że knuję coś niedobrego
Gdy marzenie staje się ciężarem
Hogwarts Legacy spełniło sen wielu pokoleń – wreszcie można opuścić Pokój Życzeń książek i filmów, by samemu przejść przez bramy Szkoły Magii i Czarodziejstwa. Ale to spełnienie marzenia nie jest czyste. Bo świat czarodziejów, zamiast być bajką, jawi się tutaj jako historia podszyta mrokiem, przesycona walką i nieustannym napięciem między tym, co niewinne, a tym, co nieuniknione.
Gra Avalanche Software zabiera nas do XIX wieku, w czasy, gdy Hogwart nie zna jeszcze Pottera, a jednak nosi w sobie tę samą aurę grozy i tajemnicy. To nie podręcznikowe zaklęcia są tu najważniejsze, lecz pytanie: ile kosztuje magia, kiedy trzeba nią naprawdę walczyć?
Magia jako broń, nie zabawa
Mechanika Hogwarts Legacy opiera się na akcji z widokiem trzecioosobowym, a sam system walki pokazuje, że różdżka to nie zabawka, lecz narzędzie wojny. Kolejne zaklęcia – od prostego Levioso po brutalne Avada Kedavra – budują wachlarz możliwości, w którym kreatywność łączy się z destrukcją.
Eksploracja otwartego świata, podzielonego na strefy pełne ruin, lochów i mrocznych zakątków, to trzon rozgrywki. Gra daje iluzję wolności – możesz przemierzać Zakazany Las, latać na hipogryfie, budować swoją własną tożsamość czarodzieja – ale każda droga prędzej czy później prowadzi do konfrontacji. Bo to świat, który wymaga, by magia była używana, a używanie zawsze niesie konsekwencje.
Estetyka mroku w szkolnej szacie
Wizualnie Hogwarts Legacy balansuje na granicy baśni i horroru. Korytarze Hogwartu pełne są detali, które urzekają – ruchome obrazy, żywe posągi, tajne przejścia. Ale kiedy słońce zachodzi, a mrok zalewa Zakazany Las, gra zmienia się w opowieść gotycką, w której każdy cień kryje zagrożenie.
Muzyka wspiera to podwójne oblicze. Raz unosi się lekka melodia przypominająca filmowe tematy, innym razem ciężkie, mroczne akordy, które bardziej pasowałyby do opowieści o demonach niż o uczniach w szkolnych togach.
Dlaczego warto?
Hogwarts Legacy nie jest grą dla tych, którzy szukają wyłącznie nostalgii. Owszem – można tu poczuć znajome ciepło wspomnień, gdy przechodzi się obok Wielkiej Sali czy biblioteki, ale ta gra mówi więcej o ciężarze magii niż o jej urokach. To historia o młodych czarodziejach, którzy muszą mierzyć się z potęgą, jakiej nigdy nie powinni byli dotykać.
To również gra pełna sprzeczności. Z jednej strony wolność eksploracji, z drugiej fabuła, która prowadzi nas za rękę. Z jednej strony piękno Hogwartu, z drugiej brutalność zaklęć niewybaczalnych. I może właśnie dlatego jest tak prawdziwa: bo magia, tak jak życie, nigdy nie jest darmowa.
Werdykt: 9/10
Piękna i mroczna. Spełnia marzenia, ale robi to w sposób, który zostawia blizny.
