Blisko to dramat o dojrzewaniu, belgijskiego reżysera Lukasa Dhonta. Film otrzymał 19 nominacji, w tym nominację do Oscara w kategorii Najlepszy film nieanglojęzyczny i zdobył 3 nagrody, w tym Grand Prix Festiwalu w Cannes za Najlepszy Film. Wcześniej nie widziałam żadnego filmu tego reżysera, więc kompletnie nie wiedząc czego się spodziewać ruszyłam do sali kinowej. Doskonale pamiętam, co czułam, przed projekcją i z pewnością nie było to uczucie, że film który zaraz zobaczę stanie się jednym z moich ulubionych i sprawi, że mój makijaż spłynie po pierwszych minutach.
Błoga sielanka
Opowieść rozpoczyna wizja błogiego dzieciństwa, sielankowe kadry letniej farmy pełne słońca, kwiatów i dziecięcego uśmiechu. Zostajemy wprowadzeni w relację łączącą dwóch trzynastolatków, Léo (Eden Dambrine) i Rémiego (Gustav De Waele). Chłopcy są nierozłączni, a głęboka, elektryzująca więź między nimi, zdaje się niemal wyczuwalna w sali kinowej. Spędzają każdy ułamek wakacyjnych dni razem, pielęgnując swoją przyjaźń i zbliżając się do siebie coraz bardziej. W końcu wakacje dobiegają końca i rozpoczyna się rok szkolny. Początkowa sielanka kończy się wraz z pierwszymi dniami w nowej szkole. Bliska przyjaźń Leo i Remiego wzbudza zainteresowanie rówieśników, którzy zaczynają zadawać coraz bardziej niewygodne pytania dotyczące ich relacji. Wkrótce pytania zamieniają się w obelgi rzucane w stronę chłopców. Leo przepełniony obawą odrzucenia przez rówieśników zaczyna odsuwać się od przyjaciela, próbując zdobyć uznanie reszty kolegów i tym samym zagłuszyć plotki.
Uwaga tu zaczynają się spojlery
I w końcu kończy się ciepłe, błogie lato, a na jego miejsce przychodzi ciemna i chłodna jesień, która ma nas przygotować na nadchodzące wydarzenia. W przeciwieństwie do pierwszej, spokojnej części filmu, druga to brutalna i surowa tęsknota, która wybija się przez ekran. Tempo zdecydowanie zwalnia a bohaterowie błąkają się po życiu codziennym, patrząc w pustą przestrzeń, próbując ruszyć dalej i zatłumić pulsujące w głowie wspomnienia i gorzkie poczucie winy. Targany wyrzutami sumienia Leo, próbuje sam poradzić sobie z tajemniczym bólem – nieznaną dotąd tęsknotą. Rzuca się w wir obowiązków, próbując zapomnieć i ruszyć dalej. Zbliża się do matki Remiego, chcąc opowiedzieć jej jak wyglądały ostatnie tygodnie znajomości z jej synem.
Smak dorastania
W życiu każdego człowieka pojawia się moment zetknięcia ze ścianą. Moment, w którym okropna, wypalająca bezradność aż kipi i niczym nie można jej ugasić. Dla chłopców tą ścianą było wyjście z dziecięcej utopii i przekroczenie murów liceum. Presja rówieśników, stereotyp męskości i męskiej przyjaźni, burza hormonów, dorastanie i szereg kłębiących się w głowie pytań o własną tożsamość spowodowały dość tragiczny finał. Blisko jest swoistym zapisem kondycji społeczeństwa, w którym żyjemy. Pokazuje, jak bardzo ulegamy presji otoczenia, często uciszając głos w głowie i stopując serce. Jak potrafimy z premedytacją krzywdzić najważniejsze dla nas osoby tylko po to, aby nie być odizolowanym, czy zamkniętym w pudełku. Jak często rzucamy puste frazesy, komentarze, opinie i pytania nie zdając sobie sprawy albo kompletnie ignorując ich wagę.
Blisko to zdecydowanie tegoroczny must-watch. Genialny film, bardzo ciepły, pełen urokliwych kadrów, pięknych relacji i wzruszających scen. Bez zbędnych dialogów, skupiony na czynach i gestach, poruszający jakże trudne, ale niesamowicie ważne tematy. Dhont nie potrzebuje poetyckich monologów ani górnolotnych dialogów, aby zbudować piękne uczucia i niewinne relacje. Całą paletę emocji, całą bliskość zamyka w spojrzeniach, zarumienionych policzkach i głębokich oddechach. Wszystko dopełnia wręcz fenomenalna, naturalna i niewymuszona gra aktorska młodych aktorów-amatorów. Łzy same napływają do oczu, a historia zostaje w głowie jeszcze na długo po wyjściu z kina. Z pewnością zmusza do refleksji i budzi chęć do poszerzenia dialogu społecznego w tematyce depresji, odrzucenia i wykluczenia osób, które choć trochę różnią się od reszty.
