Praca w szklanych wieżowcach, kluby, apki randkowe, drogie restauracje i najważniejsze: szybki, niezobowiązujący seks. Czy korpo Warszawka w wydaniu filmowym szuka czegoś więcej w życiu?
Hit czy kit?
Pierwowzorem filmu jest książka Piotra C., która początkowo była publikowana odcinkowo w tygodniku Agora. Autor doczekał się całościowej publikacji dzieła, która szybko stała się bestsellerem. Równie szybko zyskał popularność na blogu, który na Facebooku obserwuje ponad 26 tys. osób. Ponad 10 lat po sukcesie powieści, doczekaliśmy się ekranizacji. Historia przedstawiona w filmie Dawida Grala, Pokolenie Ikea, przez jednych nazywana obrazem korpo społeczeństwa, a przez innych płytką historią bez polotu.
Prawdziwe problemy
Główny bohater „Czarny” to trzydziestoparoletni prawnik z jednej z warszawskich kancelarii, który do pracy podchodzi bardzo luźno. Jego głównym celem jest poszerzanie swoich podbojów seksualnych. W tym celu prowadzi nawet specjalny notes, w którym skrupulatnie spisuje swoje podboje, oceniając swoje partnerki w skali od 1 do 10… Sam etap uwodzenia nie jest jednak losowy. Adwokat aspiruje, aby w jego kajeciku znalazły się panie, z imieniem zaczynającym się na każdą literę alfabetu. Jego poważnym problemem jest więc to, jak wpisać Aleksandrę przedstawiającą się „Ola”, oraz niedobór imion na literę „Ł”. Mężczyzna, wokół którego kręci się historia, ma denerwujący sposób mówienia, bycia i myślenia. Może Czarny wydawałby się mniej irytujący gdybyśmy nie słyszeli jego refleksji, które jeszcze bardziej podkreśla infantylność i ograniczenie postaci. Brak sympatii do głównego bohatera nie wydaje się pomagać w odbiorze filmu, wręcz przeciwnie. Postać kreowana na wyjątkowo czarującą i uroczą wcale się taka nie wydaje.
Nieistotne problemy
W tle produkcji przewija się wątek trudnej relacji z ojcem, który całkowicie lekceważąc rodzinę, zajmował się szybkimi romansami. Powielany schemat wydaje się być powodem przemyśleń i przemian „Czarnego”. Nie mamy jednak pewności co do tego, bo rozważane przez niego kwestię dotyczą praktycznie tylko relacji seksualnych. Krótka rozmowa z matką i urywki filmów z dzieciństwa mogą nam trochę tłumaczyć zachowanie prawnika. Wątek ten nie zostaje jednak mocniej rozwinięty i reszty możemy się tylko domyślać… Więc dalej tkwimy w obserwowaniu podrywu w klubach, matchów na apkach randkowych i rozmowach o zdradach. Praktycznie każda, średnio napisana rozmowa, kręci się wokół seksu, po kilku minutach, to męczy.
Przyjaźń damsko-męska
Ważnym elementem filmu jest relacja bohatera z Olgą, koleżanką z pracy, która jest jego jedyną przyjaciółką. Współpracownicy wspierają się w trudnych chwilach, odbierają z imprez, chodzą razem na wesela, obiady i rozmawiają o wszystkim. Podobno, bo widzowie, obserwując ich relację mogą dostrzec, że każdy temat zaczyna lub kończy się na rozmowach o wskazanym wyżej temacie. Ich relacja jest jednak najciekawszym i najważniejszym aspektem opowiadanej historii. Aktorzy Bartosz Gelner (Piotr C) i Michalina Olszańska (Olga), mimo średnich dialogów, budują całkiem ciekawą więź między postaciami, nie wystarcza to jednak żeby film oglądało się przyjemnie.
Obraz Warszawki
Dzieło wydaje się krytykować współczesne puste społeczeństwo. Ma ono z jednej strony nie chcieć się angażować, a z drugiej szukać prawdziwej miłości. Trudno jednak rozmyślać poważnie nad dziełem tak płaskim. „Czarny” wydaje się finalnie wyrastać z beztroskiego stylu życia, to jednak nie znaczy nic. Jego tok myślenia działa wciąż tak samo, a wyznanie miłości zdaje się bajkowo zdjąć paskudną klątwę z przedmiotowego traktowania kobiet. Film Pokolenie Ikea miał być obrazem warszawskiego życia, niestety okazał się, płytką historią, która nie wiele wnosi. O ile kreowanie postaci można wytłumaczyć zamysłem twórców, o tyle słabe dialogi, pomijanie spraw ważnych na rzecz scen soft porno i dużej dawki seksizmu nie ogląda się zbyt przyjemnie. W celu ukształtowania własnej opinii można sięgnąć do zbiorów Amazon Prime i w 1,5h samemu się przekonać, czy warto.
