Co gryzie Gilberta Grape’a to film subtelny, czuły i głęboko ludzki. Reżyser Lasse Hallström stworzył opowieść, która unika efektownych fajerwerków na rzecz prawdy emocjonalnej, a dzięki znakomitym kreacjom aktorskim i nastrojowej realizacji zapisała się w historii kina jako jedno z najważniejszych dramatów lat 90
Portret małego miasteczka i jego ciężaru
Film opowiada historię Gilberta, młodego mężczyzny uwięzionego w monotonnym rytmie życia w Endorze – miasteczku, w którym wszystko wydaje się stać w miejscu. Gilbert opiekuje się niepełnosprawnym bratem Arniem oraz otyłą matką, która po śmierci męża przestała opuszczać dom. Scenariusz Petera Hedgesa maluje intymny obraz rodziny zmagającej się z własnymi ograniczeniami, bez taniej sensacji czy patosu. Scenografia perfekcyjnie podkreśla tę stagnację. Naturalistyczna, nieco surowa przestrzeń staje się metaforą więzienia, z którego Gilbert próbuje się wyrwać.
Reżyser z wyczuciem emocji
Lasse Hallström w Co gryzie Gilberta Grape’a pokazuje pełnię swoich możliwości. Kamera obserwuje bohaterów z delikatnością, unikając łatwych ocen. Hallström skupia się na detalach: geście, spojrzeniu, drobnych napięciach między bohaterami. Dzięki temu film nie jest zwyczajnym melodramatem, lecz wiarygodnym studium emocji.
Aktorstwo, które przeszło do historii
Choć Johnny Depp tworzy bardzo subtelną i dojrzałą kreację, to właśnie młodziutki Leonardo DiCaprio przyciągnął największą uwagę krytyków. Jego rola Arniego jest niezwykle autentyczna, zagrana z ogromną uważnością i bez fałszywej nuty. Za tę właśnie rolę DiCaprio otrzymał nominację do Oscara i Złotego Globu dla najlepszego aktora drugoplanowego. Warto wspomnieć również o Juliette Lewis, która wnosi do filmu ciepło i lekkość, oraz o Darlene Cates, której poruszająca rola matki Gilberta jest jednym z najważniejszych punktów filmu.
Muzyka, która unosi historię
Ścieżka dźwiękowa autorstwa Björna Isfälta znakomicie współgra z nastrojem opowieści. Muzyka jest oszczędna, subtelna, pełna melancholii to tło, które podkreśla emocjonalny ciężar filmu, ale nigdy nie przytłacza. Delikatne motywy akustyczne idealnie sklejają sceny codzienności, czyniąc je bardziej poetyckimi.
Nagrody i uznanie
Poza wielkimi nominacjami dla DiCaprio film zdobył uznanie na wielu festiwalach, m.in. nagrodę dla najlepszego filmu na Listing’s Film Festival, a także wyróżnienia krytyków za scenariusz i reżyserię. Z czasem film stał się klasykiem i stałym punktem list najbardziej poruszających dramatów.
