Ekranizacja Draculi z 1992 roku w reżyserii Francisa Forda Coppoli to jeden z najbardziej stylowych i zmysłowych horrorów w historii kina. Film, który jednocześnie przeraża, zachwyca i uwodzi. Wciąż pozostaje niedoścignionym wzorem gotyckiej narracji filmowej
Coppola i jego wizja – gotyk w czystej postaci
Francis Ford Coppola, znany przede wszystkim z Ojca chrzestnego oraz Czasu Apokalipsy, w latach 90. postanowił zmierzyć się z jednym z najważniejszych mitów popkultury. Jego Dracula nie jest wyłącznie filmem grozy – to epicka opowieść o przeklętej miłości, zdradzie i namiętności, która trwa przez wieki. Coppola świadomie unikał nowoczesnych efektów specjalnych, stawiając na klasyczne techniki zdjęciowe. Podwójną ekspozycję, miniatury, teatralne światło. Ta decyzja nadała filmowi wyjątkowy, niemal hipnotyczny klimat.
Aktorzy, którzy stworzyli legendę
Gary Oldman jako Dracula to rola, która przeszła do historii. Jego kreacja jest zarazem demoniczna i głęboko ludzka – pełna melancholii, furii i pragnienia miłości. Winona Ryder jako Mina buduje doskonałą przeciwwagę dla postaci Draculi, emanując delikatnością, ale też wewnętrzną siłą. Keanu Reeves wcielający się w Jonathana Harkera bywa krytykowany za swoją interpretację, jednak w kontekście stylizacji filmu jego chłodna, nieco teatralna gra wpisuje się w całość. Obok nich wyróżnia się także Anthony Hopkins jako ekscentryczny profesor Van Helsing, który wnosi do historii humor, energię i dramaturgię.
Scenografia i kostiumy – wizualna uczta
Jednym z największych atutów filmu jest jego wizualna strona. Scenografia przypomina monumentalne gotyckie tableau, a każdy kadr mógłby być obrazem. Kostiumy zaprojektowane przez Eiko Ishiokę to osobny rozdział tej produkcji. Ekspresyjne, teatralne, pełne symboliki. Szczególnie pamiętny jest kostium Draculi w czerwonej zbroi przypominającej mięśnie czy słynna szkarłatna suknia Miny.
Muzyka, która pulsuje namiętnością
Ścieżka dźwiękowa autorstwa Wojciecha Kilara to kompozycja, która stała się ikoną. Monumentalne chóry, powolne smyczki, niepokojące motywy. Muzyka Kilara potęguje emocje, nadając filmowi nastrój romantycznego mroku. To jedno z najcenniejszych osiągnięć w karierze kompozytora.
Nagrody i uznanie
Dracula z 1992 roku zdobył trzy Oscary: za najlepsze kostiumy, najlepszą charakteryzację i najlepszy montaż dźwięku. Film doczekał się także nominacji do wielu innych nagród, a z czasem zyskał status dzieła kultowego. Coppola stworzył film, który wymyka się prostym kategoriom. Dracula to jednocześnie horror, melodramat i wizualny poemat. Ponadczasowy, odważny, zjawiskowy. Nawet trzy dekady po premierze pozostaje jedną z najważniejszych adaptacji powieści Brama Stokera i jednym z najpiękniejszych filmów o miłości dotkniętej klątwą nieśmiertelności.
