Kryptonim „Skóra” – recenzja reportażu M. Góry

Pod koniec listopada 1998 roku zaginięcie córki zgłasza Bogusława Z. Jest początek stycznia 1999 roku, gdy w śrubę płynącego po Wiśle statku wkręca się skóra. Jak się okazuje – ludzka. Badanie DNA potwierdza, że wyłowione z rzeki szczątki należą do zaginionej Katarzyny – dwudziestotrzyletniej studentki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dwadzieścia cztery lata później za tą zbrodnię sąd skazuje na dożywocie Roberta J.

Okrutna zbrodnia

Reportaż Kryptonim „Skóra” Moniki Góry przybliża nam nie tylko sylwetki Kasi Z. i skazanego za jej morderstwo Roberta J., ale także ich rodziców i bliskich. Maria i Józef J. opowiedzieli o swoim życiu przed i po zatrzymaniu ich syna. Czytelnicy dowiedzą się jak często policja przeszukiwała ich mieszkanie. Wielokrotnie przyjdzie nam się zastanowić nad tym, czy działania śledczych były słuszne. Dziennikarka skonfrontuje swoje pytania z odpowiedziami prokuratury i specjalistów. Pozwoli nam poznać trochę samą denatkę, czyli skrytą i introwertyczną studentkę religioznawstwa. Szczegółowe dziennikarskie śledztwo nie rozwieje wszystkich naszych wątpliwości. Właściwie to zasieje w nas ziarno niepewności. Może nawet nieco więcej, niż ziarno…

Niewinność?

Z sekcji szczątków wynika, że skóra, która wkręciła się w śrubę statku na Wiśle została odseparowana chirurgicznie. Prawdopodobnie dokonał to ktoś, kto się na tym zna. Jeszcze tego samego dnia w rzece znaleziona zostaje również dokładnie odcięta dolna kończyna i pośladki z warstwą tłuszczu i mięśniami. Brutalna zbrodnia wstrząsa całym miastem. Dopiero w 2017 roku dochodzi do aresztowania podejrzanego Roberta J. Mimo to, mężczyzna zarzeka się, że nie znał ofiary. Policja twierdzi inaczej, choć… nie ma na to żadnych dowodów. Tak samo jak nie ma dowodów na to, by w mieszkaniu Roberta i jego matki były jakiekolwiek ślady zbrodni. Całe śledztwo od początku ma wiele niewiadomych. Policja jako jeden z dowodów uznaje remont mieszkania. Podejrzany miałby wykonać wszystkie prace remontowe, by pozbyć się ewentualnych pozostałości po zbrodni. Na nic zdają się tłumaczenia ojca Roberta, że remont owszem, miał miejsce, ale… w 1997 roku, czyli rok przed zaginięciem Katarzyny Z. Kryptonim „Skóra” przytacza wiele podobnych paradoksów i sprzeczności.

Szukanie igły

Cała sprawa opisywania przez Monikę Górę od początku nie trzyma się przysłowiowej kupy. Nietrudno dopatrzeć się licznych zaniedbań ze strony policji, a także dojść do wniosku, że niewiele poszlak ma prokuratura. Nie mówiąc już nawet o twardych dowodach. Nasuwa się najważniejsze pytanie: czy o morderstwo oskarżono niewinnego człowieka? Autorka reportażu przedstawia wiele argumentów za tym, że jest to bardzo prawdopodobne. Przytacza nam również listy Roberta z więzienia. To wszystko sprawia, że Kryptonim „Skóra” jest książką, która pozostawi nas w poczucie niepokoju i niesprawiedliwości. Uświadomi nam także, jak skutecznie namieszać w głowie potrafią media. Nadal można znaleźć w Internecie liczne artykuły na temat tej sprawy. Wiele z nich jest naszpikowana mitami. Wątpliwości budzi wiele elementów: od działań policji, przez opinię niektórych ekspertów aż po zeznania świadków.

Zbrodnia i kara

Kryptonim „Skóra” to pozycja obowiązkowa dla wielbicieli true crime. Na naszym polskim podwórku niewiele jest zbrodni tak niejasnych. I tak brutalnych. W całym tym szukaniu winnych i snuciu teorii nie należy jednak zapominać o najważniejszym. W 1998 roku ktoś zamordował młodą dziewczynę. Nie wiadomo dlaczego. Nie do końca wiadomo jak. Do tej pory nie odnaleziono reszty jej szczątków. Podejrzani jednak powinni być sądzeni sprawiedliwie. Czy tak jest w tej sprawie? Monika Góra kończy swój reportaż słowami „ciąg dalszy nastąpi”. To pozwala nam wierzyć, że może odwołanie adwokata Roberta J. od nieprawomocnego wyroku wniesie coś do śledztwa, bo mimo skazania mężczyzny na dożywocie nadal jest wiele pytań i wątpliwości.

Książka ukaże się 25 stycznia nakładem wydawnictwa W.A.B.

Zachęcamy do zapoznania się z recenzją książki Szklany klosz Sylvii Plath.